Hi big blue eyes-baby!

De laatste weken in Nederland waren beladen. We namen afscheid van allemaal lieve mensen waarvan we niet weten hoe lang het duurt voordat we ze weer gaan zien. Voor ons voelde het alsof we even stil stonden in de tijd en meer achterom keken dan vooruit. Mooie herinneringen werden opgehaald, en mooie herinneringen zijn gemaakt doordat we nog even bij elkaar waren. Maar stiekem waren we er ook aan toe om op pad te gaan. Ook voor ons waren deze laatste weken zwaar, en we wilden graag weer vooruit kijken. Niet persé naar de reis met een peuter en kleuter, maar natuurlijk naar het grote avontuur!

Toch leuk om te vertellen: de reis ging echt verbazingwekkend goed. We hebben het zo onpedagogisch aangepakt als maar mogelijk, maar het werkte! De gehele vlucht naar Sint Maarten zijn er alleen maar filmpjes gekeken, en dit is door Nora alleen onderbroken met drie kwartier slapen. David had uiteindelijk wat buikpijn van alle snoepjes die hij ophad. Op Sint Maarten duurde het extra lang, en als je er dan bijna bent, is zo'n vertraging op het laatst funest. Tenminste, voor Sander en mij dan. David en Nora bleven rondrennen en spelen (lang leve de eerder genoemde snoepjes) en vermaakten iedereen op het vliegveld met hun spel. Ze speelden kerkje en zongen uit volle borst, ze speelden pilootje, politie en boef en de ijscoverkoper kwam ook voorbij.

Het laatste vliegtuig was een propellervliegtuig, en deze vliegt niet meer als het schemert want dan is op Saba niets meer zichtbaar en vlieg je je te pletter tegen de rotsen. Fijne informatie. Met de grens op nog een paar minuten, vloog het vliegtuig toch. Ook dubieus, maar we hebben het gered. Het vliegtuigje schudt alle kanten op, het is warm en een enorme herrie. Alle elementen voor een fijn powernapje van zo'n 10 minuten voor onze peuter en kleuter, daar hadden we ons van tevoren dus voor niks druk om gemaakt.

Alle bagage was ons al voor, en we werden opgewacht door de directrice van de basisschool en door een taxibus. Die bus was wel nodig met vier koffers, zeven stuks handbagage en een buggy. Helaas bleken we eenmaal in het huis toch een tas te missen. Maar lang leve Saba: iedereen wist dat we waren aangekomen, wie we zo ongeveer waren en waar we wonen: de volgende dag stond ook de laatste tas bij ons op de stoep.

Het huis is prachtig! We hebben ruime kamers, goede voorzieningen en een heerlijke tuin. Om het huis lopen geiten, kippen, hanen, leguanen, salamanders en zo her en der een kakkerlak. Er zit een slingertouw in de mangoboom en er liggen her en der wat stenen verspreid wat als hindernisbaan wordt gebruikt.

Iedereen is vriendelijk, helpt ons waar nodig en vraagt hoe het gaat. De auto laat nog even op zich wachten, maar van alle kanten krijgen we een lift aangeboden naar de supermarkt een dorpje verderop. De buurman weet dat we van mango's houden en komt van zijn boom mango's brengen. We vragen ons af of zijn zicht goed is, wij hebben dus ook een joekel van een boom staan. Maar ach, het geeft aan hoe lief ze hier zijn. Als hij de kinderen buiten hoort, komt hij even kijken of ze wel veilig in de tuin blijven en of wij wel in de buurt zijn om op ze te letten. En elke keer als we de straat op gaan, komen we dezelfde 'securityman' tegen. Zijn standaardgroet als hij ons met Nora ziet: Hi big blue eyes-baby!

De eerste indruk hier is zeer positief. De kinderen vermaken zich en we leren langzaam aan het eiland kennen. Nora weet de route naar de speeltuin al, en David heeft al een brandweerwagen en een politiewagen van dichtbij gezien. We hebben nog een paar weken om ons te settelen en hopelijk onze spullen uit de container uit te kunnen pakken, het laatste papierwerk te regelen, voldoende muggenspray in te slaan en te wennen aan het nieuwe klimaat, voordat het schoolleven hier gaat beginnen. We hebben er zin in!