Mummy, can I have an icecream?

'De juf zei dat ik stout was,' zegt David een beetje beduusd aan tafel na een dag school. Ik vraag of de juf gelijk had. Kleine twinkeling. 'Ja.' Hij gaat het goed maken door een tekening voor haar te maken. En als hij lekker bezig is, bedenkt hij er ook eentje voor de andere juf te maken, want die is ook zo lief.

Sander heeft een baan gevonden voor drie ochtenden in de week, of net hoe het uitkomt. Hij werkt als klusjesman bij vakantiehuisjes en heeft leuke collega's en leuke contacten met toeristen. Drie ochtenden leek ons in eerste instantie wel voldoende. Ochtendje voor eigen klussen, en een ochtendje met Nora. Maar we worden bijna van onze troon verstoten door teacher Paula, die met rasse schreden dichterbij komt op de lijst van de liefste mensen. Nora gaat inmiddels op eigen verzoek vijf ochtenden naar de opvang, wat heeft ze het enorm naar haar zin. Ze begint ook al lekker Engels te kletsen. 'Mummy, can I have an icecream?' Zeer essentiële zin.

Mijn werk is fantastisch en wat ben ik blij met mijn Nederlandse collega en mijn Zuid-Afrikaanse collega die ook een jaar in Nederland is geweest. Want alle drie ervaren we precies dezelfde dingen. Elke dag verbaas ik me over minstens 10 dingen, waaronder het volgende: mijn groep 8 kreeg een knutselles, elke student kreeg een blad met een grote letter erop en verf. De opdracht: verf jouw letter met één kleur en blijf binnen de lijntjes. Dit moest in stilte gebeuren en de leerlingen hadden er drie kwartier voor. Tsja, ik vond er iets van...

De leerlingen zijn fantastisch, ik heb de leukste groep van de school. Er valt nog veel, heel veel winst te behalen, en in drie weken zie ik al enorme vooruitgang in mijn groep. Het belangrijkste: ze hebben het naar hun zin op school. Veel van de kinderen gaan niet met plezier naar school, en dat is ontzettend spijtig. Dus als ze dan eindelijk, na 8 jaar, ervaren dat het ook leuk kan zijn, is dat een fantastisch compliment. Elke dag kom ik met energie naar huis en met boordevol ideeën voor de nieuwe dag. Een heel aantal uitvoeringen van die ideeën loopt gigantisch in de soep, voornamelijk omdat deze leerlingen gewend zijn om stil te zitten, niets te zeggen of te schrijven en alleen maar te luisteren. Zelf nadenken of zelf verantwoordelijk zijn, kennen ze nog niet. We hebben nog een heel jaar min drie weken te gaan!

Nog een kleine anekdote over onze nieuwe auto. Aangezien onze huidige auto een gordel achterin mist en het elke keer weer spannend is of hij de berg wel opkomt, wilden we een auto laten importeren van Sint Maarten. Contact verliep langzaam, maar het lukte. En na vijf weken werd onze auto op de boot gezet en kwam deze op dinsdagmiddag aan. Wij wisten niet zeker of de auto met de boot van dinsdag of van woensdag aan zou komen, dus op woensdag gingen we kijken en jawel: daar stond ie! Het verhaal eindigt hier helaas niet.

We gingen naar een plaatselijk kantoor dat alles regelt wat er komt kijken bij het importeren van producten naar Saba. Helaas deden zij geen auto's, maar we kregen wel een telefoonnummer van iemand die dit wel doet. Bij thuiskomst bleek het nummer niet te kloppen, en na verschillende pogingen met het wijzigen van nummers, belde ik terug naar het kantoor. Ik kreeg iemand anders aan de lijn en er was helaas een foutje gemaakt: ze konden ons toch helpen met het importeren van de auto. Mooi!

Op het weekend na, is Sander elke dag naar of het kantoor of de douane gereden om de auto mee te kunnen krijgen. Maar elke keer geen geluk. Er was nog een derde partij ook bij betrokken, en ze moesten van elkaar echt zeker weten dat wij betaald hadden. Ons bewijs gold niet, ze moesten het ook echt nog even van elkaar horen. Na een week werden we gebeld. Of we onze auto op konden halen, want de volgende dag kwam er weer een boot, en onze auto stond in de weg. Na wat intern gevloek, weer op naar de haven. De man was blij ons te zien, en vertelde ons dat we de auto mee mochten nemen. We hadden toch de sleutel? Zeker niet, anders had die auto hier echt niet meer gestaan.

Op woensdagochtend heeft Sander zijn wekker gezet, en uiteindelijk was alles rond, de sleutel terecht, en rijden wij nu zeer gelukkig rond in onze Ford Ecosport.

Tot slot, werden we er van tevoren op gewezen dat er op Saba vrij weinig te doen is. Wij komen voorlopig onze weekenden wel door. Op zaterdagochtend rijden we naar de bakker en kletsen met de mensen die daar op het terrasje zitten en kopen een saucijzenbroodje. We zwemmen in de haven of bij een strandje, we bezoeken speeltuintjes, gaan uit eten en er zijn ook met enige regelmaat activiteiten en festiviteiten. Zo bestond het vliegveld 60 jaar en was er feest bij de brandweerkazerne. Wij vervelen ons hier mooi nog niet en hebben het prima naar onze zin!