Saba: and so the adventure begins

maart 2023

Door een vriendin word ik gewezen op een vacature op het eiland Saba. Ik klik op de link en wordt doorgestuurd naar Indeed. Ik moet nog een account aanmaken en zoek snel een format cv op mijn laptop, straks vul ik 'm wel goed in als ik de vacature nog eens goed doorlees. Ik klik door en het volgende verschijnt in beeld: 'Uw sollicitatie is verzonden.'

NEE! Ik probeer nog het een en ander, maar het is al laat en uiteindelijk app ik mijn vriendin: 'Helaas, ik maakte een domme fout, ik kijk morgen nog wel eens.' Op datzelfde moment krijg ik een mailtje van de schoolbestuurder op Saba met de vraag waarom ik gesolliciteerd heb, want hij ziet de link niet. En zo krijg ik ineens een tweede kans.

Mijn vriendin heeft hem inmiddels een berichtje gestuurd en 's ochtends spreek ik mijn directrice. Zij heeft op Sint Eustatius gewerkt en kent de schoolbestuurder ook. Ter plekke stuurt ook zij hem een berichtje en hij plant met mij een videogesprek in voor de middag. Ik ben nieuwsgierig naar de verdere inhoud van de vacature, en kijk uit naar het informerende videogesprek. Ik app Sander: 'Vanmiddag een videogesprek met Saba!'

Dat videogesprek wordt zonder video, de verbinding is niet optimaal. Het gesprek kan als volgt samengevat worden: dit is de baan, hij is voor jou. Je mag er even over nadenken, vandaag is donderdag... maandag weer even contact hebben?

Voor de tweede keer deze dag app ik Sander: 'Of we maandag op het aanbod om te komen in willen gaan.'

Sander en ik hebben al eerder overwogen om Nederland te verlaten en een relaxtere levensstijl op te zoeken. Door allerlei factoren lukte het ons tot op heden niet. Tot deze vacature. We pakken de draad weer op waar deze het laatst gestrand was, en praten weer dag en nacht over emigreren en alle voors en tegens passeren de revue. We beslissen dat ik een weekje naar Saba ga, om het eiland en het werk alvast te bekijken, zodat we daarna een gedegen beslissing voor ons gezin kunnen maken. De week voor Pasen vertrek ik, en we besluiten met Pasen een beslissing te nemen. Doen we het niet, dan kunnen we het ook afsluiten en kunnen we weer goed gaan slapen! Doen we het wel, dan moeten we op korte termijn van alles gaan regelen.

En dan vertrek ik. Voor elke dag dat ik weg ben, heb ik voor David en Nora een cadeautje. Pas als ze me op de trein zetten, hebben ze eigenlijk door dat ik wegga. Tot die tijd hadden ze vooral het woord 'cadeautjes' opgeslagen. Ik kom op vrijdagavond aan en op zaterdag en zondag verken ik het eiland. De schoolbestuurder leidt me rond en ik ontmoet Nederlanders die in het onderwijs werken, die met en zonder gezin daar wonen en zo hoor ik veel verhalen. Ik ga uit eten met de schoolbestuurder en alle praktische punten werk- en eilandgerelateerd, kan ik op tafel gooien. Op maandagochtend ben ik enorm zenuwachtig, want nu spant het erom. Het eiland is prachtig, dat gaan we wel redden, maar het hangt van het onderwijs af. Is de baan leuk genoeg om aan te nemen? Twee dagen lang kijk ik mee met het basisonderwijs. Elke klas en docent ontmoet ik, en overal mag ik binnenlopen, meekijken en vragen stellen. De middelen en voorzieningen zijn er, de school is prachtig. Maar de docenten weten niet hoe ze het onderwijs goed vorm moeten geven. Het is alsof ik honderd jaar terug in de tijd ga. Ik zie mooie kinderen, goede voorzieningen, docenten die heel hard hun best doen, maar de kwaliteit is nog verre van gewenst. Het is fantastisch! Ik bedenk van alles wat ik in een klas zou willen doen; ter plekke vind ik mijn passie voor het basisonderwijs weer terug.

En dan is het dinsdagavond. Inmiddels ben ik moe, mis ik het thuisfront en tolt mijn hoofd. De school hier op Saba is een fantastische plek om te mogen werken. Ik heb mooie mensen ontmoet en de schoolbestuurder heeft mijn vertrouwen gewonnen.

Elke dag heb ik uren met Sander gebeld om te vertellen hoe het is, welke banen er voor hem zijn en welke praktische dingen me zijn opgevallen. Het wordt ineens heel spannend. Want nu wordt de beslissing wel heel echt, en moeten we er serieus over na gaan denken. Ik besluit te bidden en dan verschijnen er overal regenbogen. Vanuit mijn cottage zie ik de school in de verte liggen, met een dubbele regenboog. Woensdagochtend in het vliegtuig verschijnen er onder ons twee ronde regenbogen. Dit heeft zo moeten zijn, ik heb mijn keuze gemaakt.

Sander wordt al enthousiaster van mijn verhalen en van het idee van emigreren naar Saba. Hij wil graag, heel graag minder werken en thuis zijn bij zijn gezin. Maar hier in Nederland hebben we die mogelijkheid niet. Een onthaast leven zou heerlijk zijn. We geven de kinderen een prachtige tijd op het veiligste stukje land op deze aarde en we kunnen veel, heel veel van elkaar genieten met een betekenisvolle baan voor mij.

Na nachten gepraat te hebben, enorm veel uitgezocht te hebben en gepraat te hebben met mensen om ons heen, nemen wij het besluit: in juli 2023 vertrekken wij voor drie jaar naar Saba!