Starting off Caribbean style

Alle speeltuintjes kennen we inmiddels, we hebben veel gezwommen in de haven, boten gekeken, vliegtuigjes zien landen en stijgen, gelunched op (niet de top) Mount Scenery en een kippenboerderij bezocht. Klinkt als vakantie! Totdat ik een paar dagen geleden de bedden stond te verschonen en ik me wederom realiseerde: hier wonen we nu dus. Deze keer per persoon een anekdote en een verhaaltje over de eerste dagen op werk.

Nora

Vorige week was ik met Nora bij één van de speeltuintjes, deze keer vlak bij de dagopvang. We kwamen iemand van de opvang tegen en we mochten wel alvast binnen een kijkje nemen. Zeker Nora had daar goed zin in. Wat zag ze veel moois, onder de arm moest ze weer mee, ze had er graag nog langer willen blijven.

En deze week was het dan zover, eindelijk mocht ze gaan wennen bij de opvang, hààr school. Sander en David brachten haar weg, en toen werd het toch wel spannend. Uiteindelijk had ze een leuke ochtend en al veel dingetjes gedaan. Elke keer als een juf tegen haar praatte begon ze te huilen of stond ze verbouwereerd te kijken. Maar met de andere kindjes heeft ze al veel gelachen en gespeeld. Toen ik thuiskwam na de eerste dag vroeg ik haar: wil je over je dag vertellen? - Nee.

Wil je de volgende keer weer? - Ja!

Die volgende keer was ook spannend, maar wederom had ze het hartstikke goed gedaan. 'De juf zingt liedjes, maar in het Engels en niet in het Nederlands.' Het is nog even wennen, maar ze komt er wel. Vanmiddag zagen we één van de juffies op een andere locatie en Nora rende al op haar af om met haar te kroelen.

David

David zijn school start nog niet, en dat was goed jammer, want hij heeft er al enorm veel zin in. Vandaag ging hij even mee naar school om het lokaal te zien en zijn juf te ontmoeten: teacher Peggy. Bij binnenkomst van zijn lokaal kroop hij in me, en was hij niet van plan wat terug te zeggen tegen de juf. Maar toen we een rondje hadden gelopen, en we even doei gingen zeggen, stond hij toch al even met haar te kletsen.

'Nora, ik kan al Engels. Zal ik het je leren? Let op: wan, tuuuu, troe.'

De Friends-liefhebbers zullen hierin iets lezen van Joey die Frans leert in één van de afleveringen van deze Amerikaanse SitCom.

Sander

Net drie dagen onze zorgverzekering geregeld, en Sander heeft er alvast gebruik van gemaakt. Op een middag kreeg hij last van z'n oog, en ik zag wel wat zitten, maar hoe we het ook probeerden: het ging er niet uit. Na het eten liep Sander naar het ziekenhuis, hier verderop in de straat. Gelukkig werd hij door een Nederlandse verpleegkundige geholpen. Na een paar keer spoelen, moest toch de dokter erbij gehaald worden. Die was alleen aan het hardlopen, dus het duurde even voordat hij er was. Met een mesje heeft hij een heel klein stukje metaal uit Sander z'n oog weten te halen. Geen idee hoe dat erin gekomen is, misschien toen de buurman iets stond te slijpen en dat het Sander zijn kant op is gewaaid.

Had de dokter het niet uit het oog kunnen halen, dan had Sander met de helikopter naar Sint Maarten gemogen, maar helaas, wellicht de volgende keer. Na twee dagen een ooglapje en zalf smeren, gaat het gelukkig weer goed.

Marijke

Voor mij begon dan ein-de-lijk het werk. Ik zette een wekker, had m'n lunch klaargemaakt, m'n schooltas ingepakt en het Sabaanse volkslied uit m'n hoofd geleerd. Op naar school!

De nieuwe lokalen zijn nog niet af, het grootste gedeelte van de bestelling is nog niet binnen, en nog niet iedereen (lees: ik) heeft nog een onderwijsassistent. Met drie kindjes met 'special needs' is dat toch wel een soort van vereiste.

Mijn lokaal deel ik met de juf handvaardigheid en de muziekmeester, we zitten in de kelder en de wifi-kabel is per ongeluk doorgesneden. De stoelen en tafels stonden nog in een ander lokaal en die zouden we met elkaar 'even' naar beneden sjouwen. Tot mijn verbazing bedacht de schilder om de twee vierkante meter voor de trap naar het lokaal de grond even te verven. Alleen dat stukje schoolplein. Meer niet. Niet het hele verder schoolplein, niet de trap, niet de muren die nog maar half af zijn, niet de nieuwe lokalen, nee: alleen dit stukje grond. Daarna ging hij verder met de hekjes voor drie onderbouwlokalen, zodat ook deze docenten nog even niet in hun lokaal konden. Maar lang leve het weer: binnen een uur konden we verder. Gelukkig zijn er mensen ingehuurd die de spullen heen en weer sjouwen. Dat gaat ongeveer zo:

'Meneer, zou u deze zes dozen en dit kastje naar de opslag willen brengen?'

30 minuten later

'Meneer, zou u deze vijf dozen en dit kastje naar de opslag willen brengen?'

30 minuten later

'Meneer, zou u deze vier dozen en dit kastje naar de opslag willen brengen?'

Ik vroeg me af waar het hier misging, maar vervolgens zie ik dat alle collega's het op deze manier aanpakken. Ik heb zes taalboeken gevonden, drie rekenboeken van verschillende uitgevers en her en der een aan elkaar geplakt biologieboekje. De rest van de boeken is nog niet binnen, of ze al wel ergens op het eiland zijn is ook nog de vraag.

Ach, ik geniet enorm, had me hier op voorbereid en dit maakt of breekt geen goed onderwijs. Ik red me wel volgende week, en de week daarna, en de week daarna, ....