Een jaar geleden besloten we onze buitenlanddroom maar even te parkeren. Het papierwerk steeg ons boven ons hoofd uit en de teleurstellingen stapelden zich op. Bijna een jaar geleden stond er een vacature voor leerkracht op Saba op Indeed. Over drie weken is het Pasen en dan is het een jaar geleden dat, na een bezoek aan Saba van een paar dagen, we besloten hierheen te verhuizen. En nu wonen we hier al bijna 8 maanden.
Afgelopen week vroeg David waarom we ook alweer niet meer in Nederland wonen. Want konden we misschien niet in Nederland wonen, en dan naar Saba op vakantie in plaats van andersom? We vroegen wat hem er zo fijn aan leek. Het ging hem vooral om het speeltuintje om de hoek waar zo'n groot grasveld bij had gezeten, waar hij zo graag weer zou spelen. Maar na een opsomming van de voordelen van Saba: speeltuin met een auto, lieve juffen en elke dag met de schoolbus, besloot hij dat het zo toch goed is. 'Zullen we morgen maar verder met dit gesprek?' sloot hij af. Toch maken we ruimte voor dit soort gesprekken. De kinderen mogen dingen missen of het niet naar hun zin hebben, zij zijn onze maatstaf. Tot nu toe kan heel plotseling een stuk speelgoed gemist worden of een speeltuintje, maar uiteindelijk zitten zowel de kinderen als wij, voorlopig wel op onze plek.
Voor de tweede keer mochten we bezoek ontvangen, en daar hebben we weer van genoten. Ons 'programma' was om vooral mee te draaien in ons nieuwe leven, en dat beviel iedereen hartstikke goed. Samen met de temperatuur en de hangmat, een zeer geslaagde vakantie! Gisteren werden met pijn in het hart de laatste gekregen snoepjes opgegeten. Maar wat een geluk: na drie maanden was er weer een Nederlandse boodschappenboot en konden we weer nieuwe snoepjes inslaan. Omdat er maar heel af en toe snoepjes zijn, vergeten David en Nora dat we ze in huis hebben. Welke kinderen vergeten nou dat er snoepjes in huis zijn?! Die van ons dus.
De boodschappenboot had de afgelopen weken wat problemen met langskomen. Dit kwam door het weer, door feestdagen en door technische mankementen aan de boot. We verhongeren dan absoluut niet, maar de versproducten zijn dan zeer gering. En de keren dat de boot een paar dagen later was, was de melk al zuur, de kaas beschimmeld en de sperziebonen verlept. We aten een keertje extra pizza, vonden weinigen hier een probleem. In de volgende maand start er bij ons om de hoek een verswinkeltje. Er zijn bewoners op dit eiland die het één en ander verbouwen, en er is één plek waar dit verkocht wordt, ergens op een berg halverwege het eiland. En we passen ons al goed aan: wij vinden het wat ver, die 10 minuten omrijden. Er komt dus een tweede locatie en hopelijk maakt dit dat we vaker verse producten kunnen eten.
Nog even terug naar het weer waardoor de boot niet kon komen; bij zeer hoge uitzondering heeft het hier een keer een hele dag geregend. Dat zijn de mensen hier niet gewend. De boot kwam dus niet, de schoolbussen parkeerden op het schoolplein, zodat de kinderen niet nat hoefden te worden en de vergadering ging niet door, want: het regende. Een enkeling interesseerde het niks, nog een manier om de Nederlanders er hier uit te pikken. David en Nora hebben laarzen, in de plassen stampen was toch ook wel weer erg leuk, vooral omdat de temperatuur nog steeds heerlijk was.
De natte maanden zijn voorbij, de temperatuur ligt een paar graden lager dan in de zomer en af en toe staat er een briesje. Zo af en toe hebben we zelfs een vestje aan, alles onder de 25 graden is inmiddels frisjes. We zwemmen alleen nog midden op de dag, omdat we het aan het einde van de middag te kil vinden worden. We doen wat vaker een wandeling, want daar is het weer nu geschikt voor.
Over drie weken ontvangen we wederom bezoek, daar kijken we erg naar uit. Het is enorm leuk om anderen te laten zien hoe mooi en fijn het hier is, en om natuurlijk weer even echt te knuffelen in plaats van te zwaaien naar een schermpje. En als anderen de nobele taak van het voorlezen van boekjes over willen nemen, staan wij dat zeker niet in de weg!
En dat vergeet ik, wat een leuk verhaal, en bijzonder om te lezen dat David zich toch afvraagt waarom we daar zijn. Lieve groet Marianne
En jullie nieuwe bezoek heeft er heel veel zin om jullie te zien en te knuffelen.
Weer een leuk verhaal. Nu dus nagenieten van je bezoek en uitkijken naar het volgende 😘