We zijn Sabanen!

Inmiddels zijn we twee weken op Saba en is er al veel geregeld. We zijn sinds vandaag de trotse eigenaren van een Sabaanse ID-kaart. Dit zou twee tot vier weken duren na aanvraag, maar dit duurde dus korter. Daar kan menig Nederlands bedrijf toch niet tegenop. Toch verlopen dingen hier ook vrij bijzonder. Een paar voorbeelden van wat regelwerk.

Om te beginnen hebben we een auto! Een afgeragte Toyota Yaris, sedanmodel, waarbij de achterklep alleen dicht gaat als je 'm met zeer veel geweld dichtramt. Een riem achterin die is doorgeroest, David zit met een bepaalde constructie vast dat zelfs wij elke keer even puzzelen hoe we 'm ook alweer los moeten krijgen. Als de airco aanstaat redt de auto het niet om de berg op te rijden, dus raampjes open en hopen dat er niet geduwd hoeft te worden. De handrem kun je lostrekken, de claxon doet het alleen als het stuur helemaal naar rechts is gedraaid en je kan niet zien hoe vol je tank nog zit. Maar: we hebben een auto!

Dan moet er nog het een en ander aan verzekeringswerk geregeld worden, en ik moest een nummerplaat kopen. Alles voor een bedrag waarbij je in 'Europees Nederland' net aan een maand kunt rijden, en hier zijn we voor een jaar klaar. Het verzerkingsmannetje, die ondertussen een groepgesprek via Whatsapp met zijn familie aan het voeren was, en ondertussen ook nog iemand anders hielp, bleef eindeloos tikken in een computer en er is een boompje door de printer gegaan. Om er vervolgens achter te komen dat toch het een en ander niet goed stond op de papieren, dit werd met Typex hersteld. Daarna naar de Government building (plaatselijke gemeentehuis) om het nummerbord op te halen en voor alles te betalen. Alles wat je bij instanties moet betalen, doe je schijnbaar daar. Als je het gebouw binnenkomt, hijgt er meteen een mevrouw in je nek, omdat zij zo dicht op de ingang zit bij gebrek aan ruimte. Zij vertelt je of je naar raampje 1 of raampje 2 mag, terwijl dit nogal voor zich spreekt. Ik gaf alle getypexte papieren en betaalde. Helaas was er nog niet genoeg wit geverfd, en na wat onduidelijk heen-en-weer gebel met het mannetje van de verzekering, die de naam heeft niet geconcentreerd te kunnen werken (joh...), mocht ik in de verzengende hitte er nog een keer heenlopen. Was het toen geregeld? Zeker niet, na dezelfde dag ook nog een belletje en een mailtje ontvangen te hebben en nog maar weer een keer het stadje hier doorgesjokt te zijn, is het nu dan toch gelukt. De auto is echt, echt van ons.

Het volgende regeldingetje waren onze ID's, die gingen dus verrassend goed, mijn werkgever had gelukkig al wat voorwerk gedaan. Wederom op naar de Government Building, loketje 1. We mochten eerst afrekenen bij loket 2, twee stappen verderop. Loket 2: je hebt papieren nodig van loket 1. Ik stond hem wat verbouwereerd aan te turen, maar ik mocht echt helemaal zelf twee stappen terug om de papieren aan te pakken, en aan hem te geven. Ik betaalde en kreeg een bewijs mee voor loket 1. Mijn klomp brak.

Met die ID's kunnen we nu ook onze zorgverzekering aanvragen. Na wat zoekwerk vonden we in een achterafstraatje het ministerie van zorg en jeugd. We vulden uiteraard weer een boel papieren in, en controleerden alles om er vervolgens achter te komen dat ons adres niet goed stond. Sinds een paar jaar werken ze hier met straatnamen, en deze straat kwam ons niet bekend voor. Hiervoor moesten we weer terug naar het gemeentehuis. Aan de stappen komen we hier wel. Bij het gemeentehuis werd aangegeven dat ons adres al 'bezet' was. Nummer 23 was niet meer beschikbaar. Tsja, dat staat op de huurovereenkomst. Nummer 25 was nog wel vrij. Dibs op 25? Nee, zo schijnt het niet te werken. Hoe wel? Geen idee. Ons adres blijft nogal vaag, we krijgen een belletje als ze bij de Government Building zeker weten waar we wonen. Tot die tijd blijft het 'de straat achter het ziekenhuis met de glijbaan in de tuin'.

Mooi bruggetje naar onze spullen! Woensdagochtend rijdt er een meneer voorbij: 'Are you the family Geelhoed, or yellowhead so it says?' Sinds een dag stonden er pallets met spullen waar levensgroot onze namen op staan (we hebben wat afgeplakt) en als er weer een tropisch buitje zou komen, zou dat wel zonde zijn. We konden onze spullen in de haven ophalen. Maar ja, dat is niet zo gemakkelijk met onze auto en we dachten daar een bedrijfje voor gevraagd te hebben. Wederom werd er wat heen-en-weer gebeld, gemaild en gereden. Het inklaren van de spullen duurde 10 minuten (niks twee weken) en binnen een paar uur was er een buurman met een truck bereid gevonden om onze spullen thuis af te leveren. We waren hier allemaal erg blij onze spullen weer te zien, en inmiddels begint het als thuis te voelen nu we weer met onze vertrouwde spulletjes kunnen werken en spelen.

Tot slot vonden we het al tijd voor een evaluatiemomentje aan de eettafel. We vroegen aan David wat hij leuk vond. Zijn antwoord was het lekkere weer en het vele buiten spelen. We stelden ook de vraag of er iets was, wat niet zo leuk was. Antwoord: Nora's kleurboek. Ik hou niet van kleuren.